معرفی برند شکلات لینت (Lindt)

کمپانی شکلات لینت (لینت اند اسپرانگلی)

شرکت شکلات لینت (lindt & sprüngli) در سوئیس یکی از شرکتهای عظیم در صنعت شکلات و شیرینی دنیا به شمار می رود که محصولاتش درحال حاضر در بیش تر از 80 کشور دنیا به فروش می‌رسد و رقم فروش هر ساله این مجموعه حدودا یک میلیارد دلار برآورد شده ‌است.
این شرکت سوئیسی کارخانه های مختلفی در خود سوئیس و کشورهای آلمان، فرانسه، ایتالیا، اتریش و ایالات متحده و همینطور شعبه های پهناور فروش و پخش تولیدات (لینت اند اسپرانگلی) در کشورهایی از جمله انگلستان، لهستان، اسپانیا، کانادا دارد، این برند پر اسم و رسم در بوینس آیرس آرژانتین، هنگ کنگ و دبی نیز دفتر کار فروش باز نموده است.
تولیدات این شرکت سوئیسی مانند شکلات لینت بوسیله یک شبکه پخش جهانی در سر تاسر جهان توزیع می‌گردد.
 

مقدمه امپراتوری شکلات لینت اند اسپرانگلی

تاریخچه کمپانی معروف (لینت اند اسپرانگلی) و شکلات لینت از یک شیرینی پزی کوچک در شهر قدیمی زوریخ سوئیس اغاز می‌شود. (دیوید اسپرانگلی)، موسس کمپانی (لینت اند اسپرانگلی)، در ابتدا پسر بچه ای بینوا و بدون سرپرست بود که برای گذران معاش خویش سال های متمادی در شیرینی پزی های زوریخ شاگردی می‌کرد، وی زمان کار آموزی خود را در سال 1820 در یکی‌از معروف ترین شیرینی پزی های زوریخ آغاز کرد. در سال 1836 وقتی که صاحب و مالک اصلی و پسر همان شیرینی پزی که دیوید در آن جا فعالیت میکرد، از دنیا رفتند، همسر مالک فروشگاه شیرینی پزی را به دیوید فروخت.
در مارس 1845 «دیوید اسپرانگلی» به یار و همدم پسر 29 ساله اش «رادولف» (rudolf) که دوره شیرینی پزی را در بیرون از سوئیس گذرانده بود، کارخانه شکلات سازی خویش را به اسم (دیوید اسپرانگلی ) فیلز سوشیتات ( david sprungli et fils societat) بهره برداری کرد. آنان در ابتدا تولید شکلات های قالبی را در کارخانه کوچک خود واقع در یک ساختمان قدیمی آغاز کردند، در‌این کارخانه دو ماشین شکلات سازی دستی وجود داشت که یکی‌از این ماشین ها اختصاصی حرارت دادن و دیگری برای خرد کردن قالب های شکلاتی بود.

ولی بعد از برهه زمانی کوتاهی کارخانه آنها و وسعت شکلات هایی که در آن جا تولید می‌شد، جواب گوی نیازهای مشتریان نبود، شکلات های اسپرانگلی مبتنی بر یک امر پخت جدید ایتالیایی تهیه می شدند.
در نتیجه آنها کارخانه خود را در سال 1847 به مکانی در ناحیه هورگن (horgen) در قسمت انتهایی دریاچه زوریخ منتقل کردند.
از آن پس اسپرانگلی یکسری ماشین آلات تازه و یک ماشین فرآوری دانه های کاکائو خریداری کرد، تا جایی که شمار کارگران کارگاه دیوید به 10 نفر افزایش یافت.
جدا کردن سنگ ها و ذرات موجود در دانه های کاکائو از وظایف این کارگران به شمار می‌رفت، چون هنگام حمل این دانه ها از بنادر هلند به زوریخ، سنگ ریزه و ذرات متعددی وارد دانه ها می‌شد.

در سال 1859 دو‌مین شیرینی فروشی و کافی شاپ وابسته به کمپانی اسپرانگلی در شهر زوریخ بهره‌برداری شد، بخش اعظمی از مردم که برای فراهم کردن بسته های شکلات خود انتظار می کشیدند، با نشستن بر روی نیمکت های سنگی این کافی شاپ و نوشیدن قهوه و شکلات های مایع گذران وقت می کردند.
تولیدات متنوع کارخانه شکلات سازی اسپرانگلی دربین سال های 1860 تا 1880 میلادی شامل مجموعه ای از 20 قالب شکلاتی با کیفیت های متفاوت از اکونومیک (economique) تا (شوکولات دو کریمر) (chocolat du cremier ) بود. نسل دوم شکلات های اسپرانگلی به همراه توسعه فعالیت های این مجموعه در سال 1862 میلادی بود.
دیوید اسپرانگلی در سن 86 سالگی از دنیا رفت و رادولف رئیس این تشکیلات را بعد از پدرش عهده دار شد.
بعداز ساخته شدن یک بلوار جدید در اطراف دومین مغازه فروش تولیدها اسپرانگلی، بازار فروش این مغازه بیش تر از پیش رونق گرفت و در حوالی این مغازه یک هتل شیک، خزانه و بازار بورس نیز ساخته شد.

بار دیگر کارگاه شکلات سازی اسپرانگلی در حیطه وردموهل (werdmühle) در شهر زوریخ نقل مکان کرد و در محل جدید امکانات بیشتری از جمله کارخانه ها و انبار های گوناگون، یک شبکه مخصوص هدایت جریان آب به کارخانه و منازل سازمانی برای کارگران کارخانه، تعبیه شده بود.
یک دهه بعد شمار افراد فعال در کارخانه اسپرانگلی به 80 نفر رسید که از جمله آن‌ها می شود به متخصصان در امور شیرینی پزی، مکانیک های ماشین آلات، کارگران قسمت حمل و نقل، فروشندگان و دیگر کارگرانی که در قسمت های بسته بندی سرگرم به فعالیت بودند، اشاره نمود.
در سال 1882 فعالیت های کمپانی اسپرانگلی معروف شد به گونه ای که شکلات های قالبی اسپرانگلی، پاستیل ها، شکلات های کوفته برنجی شکل و شکلات هایی با طعم بادام سوخته که تمامی از تولیدات این موسسه به شمار می رفتند به کشورهایی مثلا آلمان، اتریش، مجارستان، بلژیک، ایتالیا، رومانی، دانمارک، سوئد، نروژ، ترکیه و حتی شرق هندوستان صادر می‌شد.

رادولف در سال 1892 بعد از بازنشستگی، دو مغازه فروش تولیدها کمپانی اسپرانگلی را به پسر جوان تر خود یعنی دیوید رابرت اسپرانگلی (david robert sprüngli) و مدیر کارخانه را به «جان رادولف اپرانگلی شفرلی (johann rudolf sprüngli-schifferli) واگذار کرد.
جان رادولف در ابتدا دامنه فعالیت های خویش را گسترش داد و مبادرت به خرید ماشین آلات تازه شکلات سازی کرد، در حدود سال 1890 کمپانی اسپرانگلی محصول نو خود با اسم آلپینا شوکولات الیتalpina, chocolat au lait  را روانه بازار کرد، این شکلات شیری بر اساس دستور پختی که پیش تر دنیل پیتر  daniel peter   یک شکلات ساز سوئیسی در سال 1875 آن را ابداع کرده بود، تهیه میشد.
در فناوری جدید کاکائو کمتری مورد استفاده قرار می گرفت و شیر غلیظ شده حدودا جای نیمی از مقدار کاکائویی که پیش تر برای پخت یک شکلات استفاده میشد را گرفته بود، با فراگیر شدن ایجاد این نوع شکلات ها در سوئیس ، معیار واردات کاکائو این مرزو بوم تا اندازه زیادی کاهش یافت، چون شیر در سوئیس به وفور یافت میشد.

جورج برنارد، مدیریت وقت بازاریابی و تولید اسپرانگلی توانست با استفاده از مهارت های بازاریابی خویش محصول ها و ابداعات تازه این مجموعه را به بازار های متعدد عرضه نماید.
یکی‌از ابداعات نو کمپانی اسپرانگلی ساخت‌و‌ساز کاکائوهای ساخارینی اختصاصی افراد مبتلا به دیابت بود، کاکائو بلوطی که مخلوطی از کاکائو و بلوط های زمینی با مقدار کمی روغن از سایر محصول ها این موسسه بود، این محصول در رده مواد غذایی سلامت و معدود چرب قرار می گرفت. جان رادولف هنگامی که پدرش از دنیا رفت، متوجه شد که تجهیزات موجود در کارخانه وردموهل برای برنامه های جاه طلبانه آینده وی بسیار کوچک و ناچیز میباشد.
جان رادولف برای ارتقا سرمایه های خویش به منظور تاسیس یک کارخانه بزرگ با تجهیزات توسعه یافته، در سال 1899 تصمیم گرفت کمپانی خویش را از مالکیت خصوصی در آورده و آن را به یک کمپانی سهامی عام با اسم (شوکولات اسپرانگلی) ای.جی (chocolat sprüngli ag) تبدیل کرد.
وی در سال های 1898 و 1899 یک کارخانه نو در منطقه کیلچبرگ (kilchberg) واقع در حاشیه دریاچه زوریخ تاسیس کرد، در‌پی تاسیس این کارخانه تازه در دهه های بعدی معیار فروش کمپانی شوکولات اسپرانگلی 250 درصد ارتقاء یافت، ولی توسعه تولیدات این مجموعه در رشد میزان فروش تولیدات این شرکت نقش به سزایی داشت.

شکلات لینت ؛ ورود به قرن بیستم به همراه شرکای تازه

کمپانی «شکلات اسپرانگلی» در سال 1899 موفق به یافتن یک کمپانی شکلات سازی کوچک اما بسیار معروف در شهر برن شد که «راد لینت فیلز» (rod. lindt fils) نام داشت. رادولف لینت، موسس 24 ساله این مجموعه کوچک و دارای شهرت، در آن دوران یک فناوری نو را ابداع کرد، ایشان با تست روی ماشین آلات قدیمی که از یک کارگاه تولید چاشنی های غذا خریداری کرده بود، به این نوآوری دست یافته بود.
وی با وردنه کردن کاکائو در یک کاسه برای مدتی طولانی و بعد از آن افزودن کره کاکائویی به مخلوط دانه های کاکائو توانسته بود نوع جدید و مرغوبی از شکلات را به بازار معرفی نماید، خمیر این نوع شکلات تا اندازه ای تلخ، ناصاف بود و استحکام بالایی داشت.
لینت در دهه  1880 میلادی ظرف های صدفی و ماشین های غلتک را توسعه و گسترش بخشید، دانه های کاکائو برای مدت 72  ساعت در ظرفی بزرگ عقب و جلو میشد و ماشین غلتک، شکر و ذرات کاکائو را با گرمای داخلی خود ماشین همونوژیزه می‌کرد و بعد از آن آن ها با لایه نازکی از کره کاکائوی پوشیده میشد و بعد از اندکی حرارت فرآورده مورد نظر مهیا می‌شد، این ماشین بعدها کونچ (conche) نام گرفت و به یکی از امکانات مهم ساخت شکلات در دنیا تبدیل شد.
در حالی که تقاضا برای شکلات های جدید حرارت دیده  (melting chocolate) به‌سرعت در حال ارتقا بود و مشتریان برای تحویل سفارشات خود باید زمانی طولانی در انتظار می ماندند، لینت تمایل نداشت دامنه کارهای خویش در این زمینه گسترش دهد.
از این رو لینت که در آن زمان توانسته بود با ارائه این نوع شکلات ها در اروپا برای خویش آوازه فراوانی کسب نماید، امتیاز خود را به کمپانی (شوکولات اسپرانگلی) به مبلغ یک میلیون و 500 هزار فرانک سوئیس فروخت و خود به هیئت مدیره شرکت اسپرانگلی پیوست و از آن پس کمپانی اسپرانگلی به کمپانی (لینت اند اسپرانگلی) تغییر نام داد.

با وجود یکی شدن لینت و اسپرانگلی این دو در واقع به طور جدا از هم عمل می کردند و در آن زمان اختلاف های متعددی دربین اعضای هئیت مدیره لینت و اسپرانگلی به جود آمد. در سال 1902 تا 1903 میلادی کارخانه لینت در برن حدود 40 درصد از کل تولیدات کمپانی لینت اند اسپرانگلی را تولید می‌کرد و کارخانه اسپرانگلی 60 درصد تولید محصول ها را بر عهده داشت، البته شکلات لینت از اسپرانگلی گران تر بود. تجهیزات لینت که کلاً فقط 13 درصد تولید را بر عهده داشت 26 درصد فروش را به خود تخصیص می داد.
در همان دوران (آدولف لینت) و برادرش آگوست (august) یک کارخانه برای خود در برن ساختند و آن را به کمپانی لینت اند اسپرانگلی اجاره دادند. رادولف در سال 1905 توافقنامه اجاره آن کارخانه را کنسل کرد و از کارخانه لینت اند اسپرانگلی استعفا داد، در سال 1906 آگوست به همراه یکی از پسر عمو های خود یک کمپانی تازه به اسم خود احداث کردند.
البته رابرت استانژی- اسپرانگلی که در ان زمان مدیریت شرکت لینت اند اسپرانگلی را پس از رادولف بر عهده گرفته بود، از خانواده لینت به دلیل استفاده غیر قانونی از برند این شرکت شکایت کرد. در نهایت دادگاه لینت را به پرداخت جریمه محکوم کرد و سرنوشت رادولف لینت دوباره کار خود در کمپانی لینت اند اسپرانگلی را آغاز کرد و تا زمان مرگش سال 1909 آن جا ماند، البته دستور پخت وی برای همیشه مخفی ماند و هیچ وقت آشکار نشد.
 

لطفا به این مقاله امتیاز دهید: